KENTİN SESSİZ ÇOCUKLARI

 

Kentler nüfus sarmalında sorunlarla boğuşurken gözden kaçan en önemli kesim çocuklardır. Kenti yaşamak ona ses vermektir. Çocuklar ise kentte en az sesi çıkan hatta denebilir ki hiç çıkmayan bir kesimdir. Kentte birlikte yaşamanın temeli, çocukların da etkin olarak katıldığı bir süreçten geçmektedir. Çünkü kentler, birlikte yaşamanın doğal bir sonucu olarak, sosyal yaşantı, kültür ve insan davranışları üzerinde önemli bir etkiye sahiptir. İnsan ve dolayısıyla toplum, belirli bir mekâna yerleşerek çoğu kez onunla özdeş hale gelmektedir. Bu sebepten ötürü bir yerle bağ kurmak istemesi normaldir. Bu aidiyet bağını kurabilmek de yaşanılan yeri sahiplenip geliştirmek de yaşadığı yere ilişkin politikalara katılım düzeyiyle doğrudan ilişkilidir. Çünkü kentsel politika, toplumsal hayatı ve kentsel mekânı geliştiren bir yol haritası niteliği taşımaktadır. Bu politikaların, demokratik bir yapıda işlerlik kazanması, toplumun tüm kesimlerini kapsamına almasıyla mümkündür. Kentsel politikaların oluşum sürecinde katılımcı aktörlerin çeşitliliği (kadın, erkek, yaşlı, genç, çocuk, engelli, kısıtlı vb.) sosyal bir yönü bulunan kentin, tasarımının doğru yapılmasına katkı sağlar. Birden farklı görüşü içeren kentsel politika belirleme sürecinin sonucu, daha demokratik, daha deneyimli ve daha elverişli kentlerin varlığına işaret etmektedir.